Met gemengde gevoelens en een diepe zucht lees ik op het scherm van mijn computer het pop-up bericht. Mijn videobestand is geüpload. De laatste video in de reeks van meer dan 30 uur opgenomen gesprekken. Ik wist niet waar ik aan begon, toen ik inging op de uitnodiging om deel te nemen aan het onderzoeksproject bij de Universiteit van Amsterdam naar coaching Presence.
Wat voor voorbeeld ben ik als ik op safe speel
Ik ben geen expert in alle belevingsgebieden van mijn cliënten. Toch ben ik in staat om de ander te begeleiden in diens zelfreflectie. De vele uren coachingtraining hebben mij een volle gereedschapskist aan kennis en hulpmiddelen voor mijn gesprekken opgeleverd. Door de intervisie en oefensessies met andere coaches weet ik waar ik goed in ben en waar ik te schaven heb. In het echte veldwerk moet het gebeuren.
Ondanks de positieve feedback van cliënten resoneert in mij de vraag: wat kan ik beter doen voor mijn cliënten. De laatste gemonitorde sessies met clienten, waarbij een expert mee luisterde en mij objectieve feedback heeft gegeven, dateert van meer dan 10 jaar geleden en vond plaats tijdens mijn certificeringstraject als coach.
Wat voor voorbeeld ben ik als ik op safe speel, binnen mijn comfort zone blijf en mijn vertrouwde werkwijze blijf volgen? De vraag stellen, leidt tot het antwoord: uit mijn vertrouwde setting stappen en weer ervaren wat het betekent om in het diepe te springen. Het onderzoek van de Universiteit van Amsterdam lijkt als geroepen te komen. We gaan onderzoeken of ik echt in staat ben mijn volledige aandacht bij de ander te houden tijdens een gesprek. En nog beter; mijn cliënt gaat dit live meemaken.
Loslaten van vertrouwde patronen
Deelname vraagt van mij en mijn cliënt dat wij bereid zijn 10 uur van onze gesprekken vast te leggen op video. Oef, wat gaat dat met mij en mijn client doen.
De setting waaraan ik gewend ben; buiten lopend in de vrije natuur, of in de stad en gebruik makend van de ‘toevallige’ omstandigheden en de vele metaforen die zich al wandelend aandienen, blijkt zonder uitzondering erg aantrekkelijk en effectief in mijn trajecten. Wandelend naast elkaar. Soms naast elkaar zittend op een bank aan het water. Elkaar niet meer in de ogen kijkend, maar vrij bewegend. Dat moet ik dus loslaten. Ik verbind mij om 10 uur binnen te zitten in een statische opstelling in verband met de vereiste camera opstelling. De uren maken wij weliswaar verdeeld over diverse afspraken, maar toch. De deadline geeft ons slechts enkele maanden om ons doel te bereiken.
Wat beweegt mij om mijzelf zo laten ketenen? En buiten coachen was toch zo goed voor mijn cliënten? Het is alsof mijn referentiekader verdwijnt.
Ooit ben ik begonnen met coaching in een ruimte waarin ik tegenover mijn client zat. Maar die wereld is al lang niet meer. Ik ben niet meer wie ik toen was. Ga ik terug naar af?
En toch is het mij direct duidelijk dat het niet gaat om de keuze of ik wel of niet mee doe.
Ik DOE MEE. Ongeacht of dit betekent dat ik mijzelf opnieuw uit moet vinden in mijn benadering van coaching. De onrust in mij die daarmee gepaard gaat, is volledig ondergeschikt aan het appèl mee te doen aan het onderzoek.
Het stemmetje in mijn hoofd dat mij indringend vraagt wat ik in die tien uur ga doen om het zinvol voor mijn client te maken, leg ik resoluut het zwijgen op. Komt tijd komt raad. Stiekem vind ik dit Out of the Box avontuur leuk. Heerlijk, een beetje reuring.
10 uur filmmateriaal afgezet tegen een grote groep andere aan het onderzoek deelnemende coaches biedt een unieke kans voor objectieve feedback en reflectie.
En uiteindelijk dient dit mijn hoger doel: Mijn clienten zo goed mogelijk van dienst zijn.
Vanuit dit besef ga ik mogelijkheden onderzoeken.
Ze doen mee!
Het is niet alleen spannend voor mij, maar zeker ook voor mijn clienten, waarvan een aantal reeds de smaak te pakken hebben van onze gesprekken in de buitenlucht.
Mijn doen en laten wordt gevolgd, maar de ander wordt ook gefilmd… Hoe krijg ik iemand zover dat deze instemt tijdens vertrouwelijke gesprekken en op kwetsbare momenten, gefilmd te worden? En dat deze persoon zich voor in totaal 10 uur, verdeeld over meerdere sessies, verbindt en daarnaast ook nog na iedere sessie een vragenlijst invult?
Een aantal cliënten valt om diverse redenen af. Uiteindelijk heb ik drie cliënten op het oog.
In de hoop dat een van hen instemt. Na een uitleg en verwijzing naar achtergrondinformatie, geef ik ieder de ruimte om na te denken…
Zou ik dit zelf doen?….
Tot mijn grote verrassing stemmen alle drie cliënten in met deelname. De enige restrictie is dat de opnames gewist worden na de analyse. Vertrouwen in mij en het gegeven dat ik uit mijn comfortzone stap, vormen de doorslag. Dat willen ze meemaken.
Oef de schrik slaat toe. Hier had ik niet op gerekend. Nu moet ik niet 10, niet 20, maar 30 uur video opnames maken, verwerken en uploaden!
Vanuit controle naar overvloed
Ik realiseer mij, dat als je jezelf overgeeft aan wat wil gebeuren, je geen controle meer hebt over hetgeen je ten deel kan vallen. In dit geval: overvloed…
En 30 uur beeldmateriaal is meerzeggend dan 10 uur.
In de vaart van ons avontuur vliegt de tijd. Voor wij het weten hebben wij ruim 30 uur beeldmateriaal. Een beetje meewarig kijk ik terug. Hoe gekunsteld de video opstelling ook was, het heeft zowel mijn clienten als mijzelf veel gebracht. Mijn clienten zijn zeer tevreden met hun resultaten en uiteindelijk is het mij daarom te doen. Het effect van de videocamera was dat er geen ontsnappen aan is. Iedere sessie heeft hierdoor een diepgaand effect.
Over een paar maanden verwacht ik de rapportage en persoonlijke feedback van het onderzoeksteam. Ik ben benieuwd.
Verborgen parels
In ieder geval heb ik mijzelf losgemaakt van het ongemerkt ingesleten patroon dat ik alleen maar in de buitenlucht coach. Zo lopen mijn clienten en ik de verborgen pareltjes van binnen sessies niet meer mis.
Ik peil wat zich in het moment aandient en pas daar de setting op aan. Zo in, zo uit de box. Presence ….
Het vervolg
Inmiddels zijn wij een aantal maanden verder. Van de 180 deelnemende coaches zijn 12 coaches uitgenodigd om te participeren in een gezamenlijk boekproject. Hierin worden de bevindingen van het onderzoek en de ervaringen en inzichten van de coaches uitgewerkt. Ik ben een van die coaches. Momenteel ben ik mijn tekst aan het schrijven. De deadline voor mijn stuk ligt op 6 januari 2020.
